صعود مصنوعی

اخبار و رسانه‌ها خبر تعطیلی دو هفته‌ای کشور را با آب و تاب تکرار می‌کنند. اما اگر لیست مشاغلی که از این تعطیلی مستثنا شده‌اند را از نظر بگذرانید متوجه می‌شوید که عملا هیچ محدودیتی اعمال نشده این تنها یک خبر صوری است و صرفا کارکرد تبلیغاتی دارد. حقیقت تلخ این است که کشور امکان تعطیلی مشاغل به دلیل وضعیت نامطلوب اقتصادی را ندارد. این موضوع مختص ایران نیست و تقریبا در تمام کشورهایی با شرایط اقتصادی مشابه ایران تعطیلی و محدودیت عملی‌ای برای کرونا اعمال نشده است. از طرفی نارضایتی مردم از حاکمیت به حدی رسیده که هر تصمیم حاکمیت (حتی موارد مثبت نادر) مورد اعتراض قرار می‌گیرد. از جمله اینکه چرا دولت برای بالارفتن آمار مبتلایان و مرگ و میر کرونا چاره‌ای نمی‌کند. (اگرچه ماه‌هاست که آمارهای اعلامی نه فقط در ایران که تقریبا در همه جهان دست مایه سیاست بازی‌های دولت ها و ابزاری برای کنترل و جهت‌دهی جوامع شده).در اثنای این سیاست بازی‌ها اما آنچه غیرقابل تحمل است ظلم و اجحافیست که به برخی مشاغل از جمله حوزه ورزش شده و مصداق دقیقی از ضرب المثل ترکی "آغلامیانا ممه یوخ" شده است. (بچه ای که گریه نمی‌کند پستانش ندهند).تحقیقاتی که در مورد مکان‌های موثر انتشار ویروس کرونا شده اماکن ورزشی را جزو محل هایی با ریسک کم ارزیابی می‌کنند اما دیوار کوتاه جامعه ورزشی او را تبدیل به حیات‌خلوت سیاستمداران کرده‌است. اینکه فعالیت ورزشی امری غیرضروری، حاشیه‌ای و تفننی‌ست پارادایمی غلط است که با طولانی شدن محدودیت های ناشی از کرونا عرصه را به فعالان این حوزه تنگ کرده و زندگی بسیاری را تحت تاثیر جدی قرار داده است. به طوری که تا نیاز به حرکتی نمایشی برای مبارزه با کرونا لازم شود جاده گاوازنگ را می‌بندند انگار که صعود مصنوعی...

کار بزرگ نپالی‌ها اگرچه عظیم و در خور ستایش است مخصوصاً با جنبه‌های حاشیه‌ای آن که تقریباً مورد توجه همه هم قرار گرفت (یعنی فریاد بلند شرپاها بر تحقیر و تبعیض صدساله برعلیه‌شان). اما در بکارگیری تعابیری چون "بزرگترین چالش قرن بشر" و جملاتی از این دست حضور اغراق را حس می‌کنم. چالش بزرگ قرن برای بشریت شاید عبور از کهکشان باشد! حتی در حوزه کوهنوردی هم می‌توان سبک و سیاق پیشروان کوهنوردان جهان را در جاهای دیگری جست. صعود زمستانه کی دو مهم بود از آن منظر که نقطه پایانی بود بر پروژه دیرمانده بشر از گذشته. پروژه‌ای که در دوره تقدم اعداد بزرگ بر کیفیت‌های بزرگ در مغز انسان جوانه زده بود و حالا با چند ده‌سال تاخیر به پایان رسید. پروژه‌ای که متاثر از رقابت کشورها برای انجام یک ماجراجویی بزرگ بعد از جنگ جهانی دوم بود و با مقاصد ملی‌گرایانه تبلیغ می‌شد. حقیقت این است که توجه به قللِ صرفا بلند در دنیای نوین کوهنوردی از مرکز توجه به حاشیه رفته و نگاه آن‌را به صعودهای با کیفیت‌تر بدون در اولویت قرار دادن ارتفاع قله معطوف کرده است. میدانم که این دقیقا بر عکس آن چیزیست که بر جو و ذائقه جامعه کوهنوردی ایران حاکم است این را می‌توان ازتعداد فالوررهای ایرانی فاتحان هشت‌هزاری‌ها در مقایسه بادیگر کوهنوردان صعودهای فنی جهان‌و پای ثابت جشنواره‌ها دید، که شاید بتوان  آن را از اثرات مدیریت دولتی کوهنوردی دانست (که همین موضوع هم در جهان نادر و کمیاب است و کمتر کشوری برای کوهنوردی‌اش فدراسیونی مثل ورزش‌های دیگر بوجود آورده و آن را مدیریت می‌کند.) وقتی بجای کلاب‌ها و انجمن‌ها مدیریت دولتی بر فعالیتی چون کوهنوردی سیاست‌گذاری می‌کند نتیجه‌اش رسوخ سیاست‌های کلان حاکمیت سیاسی آن کشور صعود مصنوعی...

از اصلی ترین تفاوت های یک جامعه کنشگر و موفق در مقایسه با جوامع منفعل و عقب مانده فرهنگ مطالبه گری است. جامعه موفق فهمیده که چاره بسیاری از مشکلات در دست مسئولیست که اگر تحت مطالبه و بازخواست قرار نگیرد ترجیح می دهد  منافع شخصی و حزبی خود را دنبال کند. جامعه آرمانی برای یک (نا)مسئول، جامعه ای خواب آلوده است که در آرزوی به کار افتادن وجدان مسئول نشسته تا برای رضای خدا کاری انجام دهد. که امریست محال.با بالاگرفتن نارضایتی های مردمی در ایران و تشدید و تحریک نافعان این نارضایتی ها از آن سوی مرز متاسفانه آنچه کمتر می بینیم مطالبه گری صحیح و در عوض غر زدن های عقیم است. غرزدنی که حس جعلی مطالبه گری را در مردم بر می انگیزد و اورا از تلاش صحیح باز می دارد. دیگر فحش دادن به رئیس جمهور و زیرسوال بردن هر تصمیم دولتی و حکومتی ابزار تفنن و تفریح مردم شده که البته دو صد گفته از این دست چو نیم کردار مطالبه گرانه کمکی به بهبود اوضاع نمی کند.مثالش همین هیات کوهنوردی زنجان است. یکسالی می شود که دوره جدید مدیریت آن آغاز به کار کرده. همه فعالیت یکساله هیات زنجان در چند اطلاعیه تبریک و تسلیت در کانال تلگرامی و یک مصاحبه فرمایشی با یک خبرگزاری خلاصه شده.ماه ها پس از گشایش سالن های سنگنوردی تهران و حتی بعد از اینکه اخیرا استان هایی با وزن سنگنوردی بسیار کم تر از زنجان سالن هایشان را باز کرده اند خبری از باز شدن سالن های زنجان که محل پرورش بخش عمده ای قهرمانان کشور بوده نیست. چرا؟ چون مسئولی که قرار است پیگیر باز شدن سالن ها شود خودش در دوران کرونا امکان تمرین داشته و در "فقدان مطالبه گری" سنگنوردان، نیازی به خطر انداختن ج صعود مصنوعی...